Pe dan Pei

Masa teman darjah satu dulu-dulu (awal 70'an),  sempat teman diajar bahawa ejaan Bahasa Melayu terdapat dua "e"  iaitu "è" tanda dan "e" biasa. Pengunaan "e" biasa ini contohnya adalah Merah (dibunyikan meirah) manakala "è" pula adalah  Pèdang / Pèlangi.  

Perbezaan yang jelas ini menjadikan vowel dalam bahasa Melayu ketika itu kepada 6 huruf iaitu "a,e, i, o, u, è" dan tidak seperti sekarang hanya lima. Tetapi tak lama selepas tu, huruf "è" dihapus dan semua vowel yang berkaitan dengan "e" dan "è" diselaraskan kepada "e" biasa sahaja.

Teman tak pasti kenapa kerajaan melupuskan pengunaan "è". Cuma teman boleh agak sebab huruf "è" tiada dalam mesin taip. Jadi untuk menaip "è" setiap kali penaipan akan diikuti dengan penandaan secara manual  tanda atas "e" tentu agak meyukarkan. Lalu dihapuskanlah penggunaan "è".

Kesan daripada kehilangan "è" amatlah besar dan kadang-kadang ia menjadi pelik dan mengelirukan. Pernah teman tengok filem cina yang terjemahanya memeningkan teman.

"Panglima Han mengambil baju perang untuk pergi berperang."

Ayat diatas merujuk kepada warna baju atau kegunaan baju?.   "Baju Perang" merujuk kepada warna baju manakala Baju Pèrang merujuk kepada pengunaan baju. Yang mana satu betul?. Kalau teman tidak menonton rancangan tersebut,  kita tidak akan tahu makna tepat ayat diatas.

Kehilangan "è" juga menjadikan sesuatu bunyi itu kelakar. Contohnya Negeri Perak . Juga boleh disebut sebagai Negeri Pèrak.  Manakala Negeri Kèdah boleh jadi kool pulak sebutanya iaitu Kedah (kaydah). 

Jadi teman terfikir agak lama juga nak selesaikan masalah sebutan ini, sehinggalah satu hari teman terfikir. Kenapa tak tambahkan saja huruf "i"  sahaja supaya bunyinya menjadi "ei". Contohnya "Merah" diubah kepada "Meirah", "perang" (warna) diubah kepada "peirang". Perkataan yang mengunakan vowel "è" pula dikekal kepada "e" sahaja. Contohnya "Perang" (war) tetap kekal sebagai "Perang".

Selesai satu masalah.

Tapi kenapa DBP taknak ubah aganye ye?.

Wallahualam.